Ο ρόλος του...παραμυθά

Σαν ήμουν παιδί, δεν αρκούσε η μητρική αγκαλιά κι η αναμφισβήτητη αγάπη των γονιών για να ξορκιστούν όλοι οι φόβοι. Υπήρχαν στιγμές που το σκοτάδι βάραινε. Υπήρχαν στιγμές που τα φτερά των δράκων έμοιαζαν να σφυροκοπούν στα όνειρά μου κι υπήρχαν στιγμές που οι λόφοι φάνταζαν βουνά μέσα απ' τα παιδικά μάτια. Εκείνες τις στιγμές λοιπόν, όπλα μου στις αόρατες μάχες μου με τις σκιές υπήρξαν τα παραμύθια μου. Το μελάνι και το χαρτί. Η πρώτη μου γραφομηχανή και το λυτρωτικό της "τακ τακ τακ" που άτεχνα καθοδηγούσα...

Το ίδιο συμβαίνει και τώρα.

Σε μια εποχή που το γκρίζο καλύπτει το φέγγος της ανατολής, σε μια εποχή που η δύση έρχεται πιο γοργά απ' το ξημέρωμα για πολλούς συνανθρώπους μας αλλά και για εμένα την ίδια πάμπολλες φορές, σ' αυτήν την εποχή, καταφεύγω στα ίδια όπλα. Πιο σύγχρονα στην όψη, μα με την ίδια λειτουργικότητα. Μελάνι και όνειρα. Φαντασία και λυτρωμός. Ολόκληρα φεγγάρια. Κι αυτήν την ιδιόμορφη φυγή μου ή και απόδραση, θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Να προσφέρω αν μπορώ μικρές ανατολές στα αέναα ηλιοβασιλέματα. Ν' ακούσετε μαζί μου το τραγούδι των σειρήνων και να πιστέψετε, όπως εγώ, πως ο δρόμος δεν καταλήγει υποχρεωτικά σε αδιέξοδο.

Κι αν κατορθώσω να δώσω μια μικρή χαραμάδα φωτός εκεί που οι σκιές χορεύουν αλύπητα, τότε άλλο ένα όπλο θα έχει προστεθεί στη φαρέτρα μου....

Άλλωστε....

Τα παραμύθια ήταν πάντα η ιλουστρασιόν επικάλυψη της αλήθειας.

Πλάστηκαν όχι μόνο για να διασκεδάσουν αλλά και για να αποκαλύψουν με παραβολικό τρόπο αυτά που δεν μπορούμε πολλές φορές να κοιτάξουμε κατάματα...

Κόκκινη κλωστή δεμένη λοιπόν....

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν το...όνειρο.....